بنفشه پورناجی: ویدئوی سوختن ساختمان شیشه ای صدا و سیما پس از هدف قرار گرفتن از سوی اسرائیل که به کرات از رسانه های داخل و خارج ایران پخش شد، مخاطبان را فارغ از هرگونه گرایش سیاسی و فکری به شدت تحت تاثیر قرار داد. در این میان یکی از اصحاب رسانه در نشستی با انتقاد از پخش این ویدئو اظهار داشت:« صدا و سیما نمی بایستی این تصاویر را پخش می کرد.» به استدلال وی،«پخش تصاویر سوختن ساختمان شیشه ای صدا و سیما از سوی این رسانه باعث شد که قابی بسیار زیبا در اختیار اسرائیل قرار گیرد.» به گفته وی،« نشان دادن این تصاویر به معنای اثبات این است که به آنان(اسرائیل)بگوییم، حمله شما به هدف خورده است». این فرد در ادامه گفت:« مردمی که در خانه نشسته بودند و نمی دانستند، چه اتفاقی افتاده تا آن قاب ساخته شد.» به تعبیر گوینده مردم با پخش تصاویری که از خود صدا و سیما پخش شده در جریان موضوع قرار گرفتند. تصاویری که به زعم گوینده می توانست، پخش نشود. پرسش اینجاست اگر صدا و سیما این تصویر را پخش نمی کرد، آیا این تصاویر در اختیار اسرائیل قرار نمی گرفت؟
پخش ویدئوی سوختن ساختمان یک رسانه در زمان جنگ، فارغ از اختلافات عقیدتی و سیاسی سبب حس همدلی و همبستگی ملی می شود و از بعد بین المللی نیز بازتاب این تصاویر افزایش فشار بر دولت مهاجم را به دنبال دارد. تصاویر سوختن ساختمان یک رسانه و در کنار آن پخش خبر کشته شدن کارکنان آن همراهی جامعه بین الملل به ویژه در میان افراد شاغل در حوزه رسانه را برای کشوری که مورد حمله قرار گرفته است، به دنبال دارد. بدیهی است که حمله به یک رسانه به طور قطع نزد افکار عمومی محکوم بوده و فشار افکار عمومی که همصدا خواستار توقف جنایات جنگی از این دست هستند از تکرار این قبیل حوادث در آینده تا حد زیادی جلوگیری خواهد کرد.
در روزگاری که اغلب افراد با دوربین های تلفن همراه خود بسیاری از صحنه ها را ضبط و برای رسانه های داخل و خارج از کشور ارسال می کنند، نمی توان مانع پخش رخدادهایی از این دست شد؛ بدیهی است حتی اگر این ویدئو از سوی خود صدا و سیما هم پخش نمی شد، تصاویر به بیرون درز پیدا می کرد و در آن صورت آیا اصحاب رسانه در صف اول گروه هایی نبودند که صدا و سیما را به سانسور متهم می کردند؟ مگر نه این است که دانستن حق مردم است؟ مردم حق دارند، واقعیات جنگ را بدانند. رسانه ها باید نقش خود را در این میان به درستی ایفا کنند و نمی توانند با پنهان کاری و تحریف، مانع ثبت وقایع شوند.
از سوی دیگر مگر غیر از این است که در جنگ 12 روزه اسرائیل و ایران، زمانی که موشک ایران به فرماندهی مرکزی ارتباطات، کنترل و اطلاعات ارتش اسرائیل در بئرشبع اصابت کرد و بر اثر شدت انفجار، بیمارستان نظامی سوروکا که در مجاورت این مرکز قرار داشت، دچار موج انفجار شد، اسرائیل بلافاصله رسانه ها را بسیج کرد تا تصاویر دود، شیشه های شکسته، خرابی بیمارستان و… را به سراسر جهان مخابره کنند؟ در واقع اسرائیل از این وضعیت به نفع خود بهره برداری سیاسی کرد تا نشان دهد، ایران شهروندان غیرنظامی را مورد هدف قرار داده است. این درحالی بود که وقتی بیمارستان فارابی کرمانشاه مورد اصابت موشک اسرائیل قرار گرفت، ما نتوانستیم از این فرصت به نحو شایسته برای بازتاب خبر در سطح بین المللی بهره ببریم.
دیدگاهتان را بنویسید